Hallo iedereen!

Heel veel later dan gebruikelijk ben ik dan eindelijk weer in de gelegenheid om mijn blog bij te werken! Er is nogal wat gebeurd (niks ernstigs) waardoor ik niet kon of het mijn niet handig leek om mijn blog bij te werken. Dus hier ben ik weer met een update!

Donderdag 26 januari (jaja ik heb al zolang niets geschreven) had ik besloten om wat met Carlijn te gaan doen. Maar daarvoor had ik natuurlijk nog mijn test! Ik was wel een beetje zenuwachtig want ik wist niet wat de uitslag van de toets nou precies zou gaan betekenen en ik wilde echt niet naar een lager niveau gaan. De toets was echt heel erg lang en bestond uit luisteren, lezen, grammatica en schrijven. De laatste serieuze toets die ik had gemaakt was mijn geschiedenis herexamen en ik moest hier exact net zo hard voor schrijven als op dat examen (ik ben altijd de laatste die klaar is als ik het al af krijg waarschijnlijk omdat ik zo groot schrijf). Helemaal vermoeid na zoveel nadenken in de ochtend, want ja dat ben ik na 5,5 maand niet intensief naar school gaan niet gewend, ging ik uiteindelijk op weg naar een metrostation in de monmartre waar wij hadden afgesproken. Carlijn had iets van een wandeling langs een of ander kanaal (ben de naam helaas vergeten) gevonden en dat leek mij ook wel leuk, wat nieuws zien. Gelukkig was het super mooi weer. En het bleek inderdaad ook een super mooie wandeling te zijn met als einddoel een heel schattig huisje naast het kanaal waar we gingen lunchen. Het was een heel ander deel van Parijs en het leek zelfs bijna alsof we helemaal niet in Parijs waren maar gewoon een normaal rustig stadje ergens in Frankrijk. Het restaurantje was naast verrassend lekker en goedkoop ook heel authentiek. Geen enkel meubelstuk was hetzelfde (zelfs de messen en vorken niet) en het was echt ingericht als een huis wat betekende dat je echt overal kon eten dat varieerde van badkamer met bad waar je in kon zitten tot aan woonkamer en slaapkamer. Er waren vooral veel werkende en vergaderende mensen waarvan ik niet helemaal wist waarom zij nou precies het dit plekje hadden uitgekozen om te werken. Met Carlijn is het gelukkig altijd heel gezellig en ook wel chill om even Nederlands te praten. Daarna was het alweer laat en besloot ik gelijk maar de kinderen op te halen. Zoals elke dag kom ik dan Pierryle, de schoonzus van C, tegen waar ik dan even een kort praatje mee maak. Ze is echt heel aardig en heeft mij ook al op de koffie gevraagd hoewel ze het wel heel druk heeft met 5 kinderen. Helaas hoorde ik van haar wel het trieste nieuws dat het heel slecht ging met de moeder van C en dat het niet lang meer ging duren. De moeder van C was al 20 jaar ziek (longziekte) dus ik wist niet wat voor tijd ik nou aan 'niet lang meer' moest koppelen… Ik vond het wel zielig voor C want haar moeder was nog maar iets in de 60. Ik had haar 2 keer ontmoet en ze leek mij heel aardig maar oogde wel heel zwak en was echt ongelooflijk dun.

Helaas kwam die vrijdagochtend het slechte nieuws dat C's moeder inderdaad overleden was. Mijn vader zou die dag echter wel komen omdat hij graag een voetbalwedstrijd van mij wilde bekijken. Ik vroeg aan M of het nu nog wel Oke was dat hij zou komen maar dat was geen probleem want C was nog in Nantes bij haar vader. Ik moet toegeven dat ik het verder ook erg moeilijk vond de situatie en dan niet per see omdat ik zo verdrietig was maar omdat ik echt niet wist wat ik tegen C moest zeggen want ja eigenlijk ken ik haar ook weer niet zooo goed. Ik had die dag wel afgesproken om met Sali te gaan lunchen dus dat was een goede afleiding om niet de hele tijd over de situatie hoeven na te denken. We gingen naar Café du commerce waar ik nou al verschillende keren ben geweest en wat mij nog steeds echt super bevalt! Ook met Sali ging het goed en het was erg gezellig om haar weet te zien. Ik merk dat eigenlijk al de buitenlandse meiden waar ik hier in Parijs mee omga altijd ouder zijn dan ik en eigenlijk allemaal hun bachelor al hebben. Ze verwachten het dan ook nooit dat ik zeg dat ik 18 ben en ik weet niet of dat is omdat ik mij dan volwassen genoeg gedraag of gewoon een oude kop heb maarja.. :). Na een heerlijke maaltijd weer naar huis gegaan in afwachting op mijn vader! Ook al had ik hem minder dan een maand geleden nog gezien had ik er wel heel erg veel zin in want ik vind het altijd erg gezellig! Om half 7 kwam hij dan eindelijk aan en de jongens waren ook helemaal blij om hem te zien. Mijn vader heeft iets waardoor kleine kinderen hem helemaal geweldig vinden, zo ook Paul. Hij kroop gelijk bij hem op schoot om te gaan eten en bleef de hele avond aan zijn zijde. Als Paul al die aandacht krijgt wordt Raphael altijd een beetje jaloers heb ik het idee en gaat hij aandacht vragen op een manier waarop iedereen hem juist irritant gaat vinden. Wel een beetje zielig want Paul is natuurlijk de schattige en krijgt van buitenstaanders het meeste aandacht. Ohja ik kan Raphael soms echt uit het raam gooien want het is de laatste tijd weer een beetje zo dat hij opzettelijk niet naar mij luistert en echt op mijn zenuwen werkt. Soms is hij dan echter zo aardig en gaat hij mij helpen met de vaatwasser inruimen. Hij zei laatst zelfs dat ik de beste kok was die hij kende, wat natuurlijk compleet overdreven is maar ik stak het compliment toch maar even in mijn zak. Nadat M eindelijk thuis was gekomen gingen mijn vader en ik Parijs in om ergens wat te gaan eten. En ja voor de tweede keer die dag ging ik naar Café du commerce. We aten echt op de franse tijd (half 10) maar het was heel erg gezellig en super lekker! Daarna weer naar huis gegaan omdat het inmiddels al iets van half 12 was.

Omdat mijn wedstrijd pas om half 3 begon besloten wij in de ochtend nog even Parijs in te gaan wat resulteerden in een super lange wandeling van jardin du luxembourg naar het louvre met ondertussen nog een bezoekje aan het Pantheon. Ook dat was heel erg gezellig! Thuis nog even snel een broodje gegeten voor de wedstrijd. Vlak voor ons vertrek vroeg M of ik niet liever naar huis wilde gaan want ik zou tot en met donderdag vrij zijn omdat zij die maandag naar Nantes zouden gaan voor de begravenis van de moeder van C. Daar moest ik toch nog even over nadenken. Omdat ik er vorige keer zoveel moeite mee had om weer weg te gaan had ik mijzelf voorgenomen dat het beter was dat ik voorlopig niet meer in Nederland zou komen omdat ik dan misschien weer heimwee zou kunnen opwekken. Ook had ik die week gewoon school maar had er aan de andere kant ook geen zin in om mij een halve week te vervelen omdat ik niet hoefde te werken en alle andere au pairs wel. Bovendien was het ideaal want ik kon die avond gewoon mee terug rijden met mijn vader. Over de wedstrijd kunnen we het beter niet hebben want ik verloor met 6-0 van dames die minstens 35 waren dus dat was wel een beetje akward. Maarja ze waren gewoon veel beter dus ja niks aan te doen. Mijn vader vond het gelukkig niet erg en was erg blij dat hij mijn wedstrijd had gezien. Na de wedstrijd besloten mijn vader en ik dat ik toch maar mee ging naar Nederland. Helaas hadden bijna al mijn vriendinnen tentamens maar zo kon ik wel mijn beide omaatjes verrassen. Voordat wij vertrokken nog even uiteten geweest in Bourg-la-Reine en daarna echt vertrokken. Gelukkig ging de reis snel en waren we binnen ongeveer 4,5 uur weer in de Hollandsche Tuyn. Daar gelijk mijn bed ingedoken.

Volgensmij vond iedereen het wel leuk dat ik weer thuis was! Ik zelf natuurlijk ook. Nou ga ik natuurlijk niet allemaal per dag vertellen wat ik in Nederland gedaan heb want ja deze blog gaat natuurlijk over mijn leven in Parijs. Maar in het kort: Op zondag verrasste ik ten eerste oma trein die erg blij was met de verrassing en niet kon stoppen met zeggen dat het wel een hele verrassing was dat ik zomaar ineens weer thuis was. Aan het eind van de middag gingen we naar Opa Jan en Oma Corrie om de verjaardag van oma te vieren. Ze vonden het volgensmij wel een hele leuke verrassing dat ik oppeens binnen kwam lopen! En ik was natuurlijk ook heel blij om ze allemaal weer even te zien. Verder maandag met Nadia naar Den Haag geweest wat net als altijd erg gezellig was, Bente en Gwen nog gezien, met mijn moeder wezen lunchen en nog een keer langs oma trein. Verder niet gek veel gedaan maar ik vond het toch weer fijn om even thuis te zijn. Donderdag om 12 uur de thalys genomen terug richting Parijs. Het afscheid was dit keer gelukkig een stuk minder vervelend dus ik ging met een opgeheven hoofd weer richting Parijs. Ik had trouwens ook heel erg geluk gehad met de kaartjes want het kostte mij maar 35 euro om terug te gaan terwijl ik twee dagen daarvoor pas had geboekt. Eenmaal in Parijs gelijk de jongens opgehaald en een beetje gespeeld. 's Avonds gelijk weer naar de training gegaan waar alle meiden aan mij vroegen of mijn vader niet heel teleurgesteld was in het niveau en omdat wij met zoveel hadden verloren. Die vrijdag kan ik mij niet meer herinneren wat ik heb gedaan dus het zal wel niet veel zijn want er staat helaas ook niks in mijn agenda. Ik moest 's avonds wel oppassen.

Die zaterdag had ik weer een wedstrijd en het was dit keer gelukkig een keer iets vroeger dan normaal. De trainer was ervan overtuigd dat wij deze wedstrijd wel zouden kunnen winnen maar wij kwamen al snel 1-0 achter. Nog geen 1 minuut later 1-1. Helaas is het daarbij gebleven en heb ik als voorstopper vrij weinig moeten doen want de bal was alleen maar op de andere helft. Ik stond op gegeven moment zelfs over de helft van hun speelhelft. Maar helaas ging de bal er na 979187401 kansen nog steeds niet in, wat ze ook te danken hadden aan een hele goede keepster. De trainer was echter wel heel boos en teleurgesteld maar omdat ik toch niet alles versta kan ik het ook heel makkelijk uitschakelen zodat ik gewoon doe alsof ik luister maar dat helemaal niet doe. Na mijn wedstrijd zou ik eigenlijk uitgaan met Sofia maar ik moest plotseling oppassen dus dat kon helaas niet doorgaan. Dus was ik die avond toegewezen tot mijn kamer en heb ik lekker wie is de mol gekeken. Ik weet het nu zeker, Thomas is de mol… We hebben met het gezin ook een groepspoule op het spel wie is de mol waarop ik vol ingezet heb op Thomas. De winnaar hoeft een maand niet af te wassen dus ik denk dat mijn moeder graag heeft dat ik win want dan moet iedereen gewoon afwassen.

Zondagochtend besloot ik weer om naar Hillsong te gaan. Ik vond het dit keer wat minder maar dat kwam mede door het feit dat het zo ongelofelijk warm was dat ik mij niet kon concentreren.. Daarna had ik met Sofia afgesproken om ergens pizza te gaan eten. We zouden daarna naar de film la la land gaan omdat dat een erg goede film bleek te zijn. We konden pas naar een late voorstelling dus hebben daartussen nog wat rondgezworven in Parijs. Toen we na een tijdje de filmzaal eindelijk konden betreden bleek het echt een super grote zaal te zijn die echt tot de laatste stoel was uitverkocht. Dat gaf wel een hele leuke gezellige sfeer. En de recensies bleken waar, wat een goede film! Het was een musicalfilm dus aan het begin vond ik hem een beetje plakkerig maar uiteindelijk zat ik er helemaal in en moest ik er tijdens mijn reis terug naar huis de hele tijd aan denken. Kortom een hele leuke dag!

Die maandag begon helaas de schoolvakantie (ja dat is voor alle au pairs iets om tegen op te zien) maar gelukkig zat Paul gewoon op de creche en had raphael ook een dagprogramma met andere kids. Ik besloot dat ik die week elke dag iets moest gaan doen dus dacht ik dat het maandag wel leuk zou zijn om naar versailles te gaan want daar was ik nog nooit geweest en bovendien was het prachtig weer. Toen ik de huiskamer binnenliep schrok ik mij echter dood want daar stond Philippe de vader van C. Ik schrok er zo van dat ik helemaal niet wist wat ik moest zeggen over zijn vrouw dus uiteindelijk daarover maar niks heb gezegd en alleen een beetje gepraat over het weer en dat soort kleine dingen. Gelijk toen ik de deur weer uitliep schaamde ik mij dood en dacht ik dat ik misschien wel heel onbeleefd was geweest (ik ken de gedragscodes nog niet helemaal in Frankrijk). Maarja het was nu al te laat en ik kon er ook niet daarna nog over beginnen. Ik hoop dat hij het heeft opgevat zoals ik bedoelde en dat is dat ik gewoon niet weet wat te zeggen en bovendien ook denk dat hij wel genoeg heeft gehoord. Ik wilde natuurlijk ook niet dat hij misschien ging huilen want ik had al zo'n medelijden met hem. Maarja alsnog stom ik had gewoon gecondoleerd moeten zeggen. De reis naar versailles duurde langer dan ik had verwacht dus ik voelde een beetje medelijden tegenover de au pairs die in versailles woonden (dat zijn er nogal veel) die deze reis elke keer als ze naar Parijs willen moeten maken. Toen ik eenmaal aankwam zag het er nog indrukwekkender uit dan ik mij had voorgesteld. Het was super groot met een grote goude poort die toegang gaf tot het Paleis. Helaas had ik mij niet goed ingelezen en was het museum op maandag dicht, super dom. Dus toen heb ik uiteindelijk maar een beetje in de tuinen rondgelopen wat ook erg mooi was!

Dinsdag was mijn uitje naar de bioscoop en omdat ik de enige au pair was die niet hoefde op te passen ging ik in mijn eentje. Ik besloot naar de film Moonlight, die voor allerlei oscars was genomineerd, te gaan. En ook dit was weer echt een enorm goede film! Ik denk dat de film ook in Nederland draait dus zeker een aanrader! Woensdag ben ik met Laura gaan lunchen en heb met haar even door Parijs gewandelt. Donderdag ging ik naar Musée d'armée, het franse legermuseum dus. Ik kon het gebouw altijd al vanuit de metro zien en vond het altijd al erg opvallend en indrukwekkend door die goude koepel. Ik had mij er alleen nog nooit in verdiept wat het was dus dacht ik dat het wel leuk zou zijn om dat te gaan ontdekken. Het bleek niet alleen het legermuseum maar ook de crypte van Napoleon bleek daar precies onder die goude koepel te staan. Heb denk in totaal 2 uur rondgelopen in het museum omdat er zoveel was om te zien ook al interesseer ik mijn niet speciaal voor oorlogsmaterialen uit de tijd van Napoleon maarja. Erg mooi en interessant iniedergeval! Vrijdag moest ik op Raphael passen en besloot ik hem mee te nemen naar een hele grote speeltuin in Parijs waar hij heel erg blij mee was. Voorderest natuurlijk elke dag na mijn bezigheden op de kids gepast. Het gaat over het algemeen wel goed al heb ik de laatste tijd soms weer wat moeite met Raphael. Gelukkig wordt het alweer wat mooier weer en kunnen we weer vaker naar het park om te spelen! Dat is voor mij en voor hen het makkelijkst en het leukst. Paul begint nu steeds meer te praten wat erg leuk is. Hij kan zelfs al een beetje mijn naam zeggen wat hij tot nu toe de eerste 5 maanden nog niet had gedaan. Wel grappig om zo'n proces te zien want toen ik in augustus kwam praatte hij nog helemaal niet goed en nu echt al heel veel woorden. En omdat ik natuurlijk veel met hem omga snap ik ook bijna alles wat hij bedoelt.

Zaterdag was het eindelijk zover!! We gingen op weg naar Chamonix. Chamonix is een klein stadje in het oosten van Frankrijk op de grens met Zwitserland en Italie, midden in de alpen. Ik zag van te voren al een beetje op tegen de treinreis want 6 uur in de trein met 2 van die kleine kinderen die natuurlijk geen minuut stil kunnen zitten dat is geen pretje. We waren al veel te vroeg op gare du lyon toen het ook nog eens bleek dat we een uur vertraging hadden. Van al dat wachten op het station waren de boys al een beetje gaar geworden. Eenmaal in de trein aangekomen zag ik dat niet net als de thalys was maar vier stoelen met een tafeltje ertussen. Ik bood natuurlijk snel aan om op de andere plek te zitten maar daar ging C al zitten… Er was ook geen wifi (ik weet het, luxeprobleem) waar ik toch wel een beetje op gehoopt had aangezien er in het huisje in Chamonix ook geen wifi zou zijn. En ja de treinreis…. Ik kan je zeggen het was een ramp. Ik heb nog nooit zo'n verschrikkelijke reis meegemaakt en ik zie ook heel erg op tegen de terugreis morgenavond. Samengevat: getrek, gekrijs, irritatie van andere mensen, huilen, schreeuwen… echt het was vreselijk. Ik had het ook echt helemaal gehad toen ik aankwam op de plek van bestemming was aangekomen. We konden in het huisje van de ouders van een van de beste vriendinnen van C. Ik was echter heel blij toen een van de twee kamers aan mij werd gegeven zodat ik niet bij de jongens op de kamers hoefde, toch nog een beetje privacy. De ouders van die vriendin waren er die avond nog en toen de jongens eindelijk op bed lagen hebben we heerlijk gegeten en veel champagne gedronken (zoveel dat ik er echt duizelig van in mijn bed lag). Helaas sliep ik die avond net als elke avond hier erg slecht omdat het natuurlijk heel gehorig is hier. Omdat wij in een andere omgeving zijn heeft Paul ook bijna elke nacht last van een nachtmerrie waardoor hij dan ongeveer 10 minuten aan het krijsen is midden in de nacht. Maarja M en C doen er alles aan om ze een beetje stil te houden wat ik waardeer maar toch ik slaap totaal niet lekker in vergelijking tot mijn heerlijke rustige kamer in parijs. Het was de bedoeling dat ik dus elke dag op paul zou passen wanneer Raphael ging skieen maar door een change of plans moest ik uiteindelijk wat meer oppassen en de laatste dagen ook op Raphael. Ik was daardoor eerst toch lichtelijk teleurgesteld omdat ik een beetje op mijn balkonnetje zat terwijl ik allemaal mensen met skies zag vertrekken naar de piste. Uiteindelijk heb ik gelukkig ook 2 keer kunnen skieen. Aangezien ik niet echt een pro ben en nog nooit les heb gehad (wel langlaufen trouwens maar dat is toch anders) moest ik op de beginnerspiste beginnen waar het zo druk was dat Ik elke keer heellang moest wachten voordat ik eindelijk die skilift op kon. Ik heb dus geconcludeerd dat een skivakantie heel leuk is maar wel als je kan skieen of als je les hebt. Voor diegene die het willen weten, ik vloog echt in een rechte lijn van de groene piste af. Ik probeerde nog wel bochtjes te maken maar ging veel te snel. Volgensmij zagen de mensen de wanhoop in mijn ogen toen ik voorbij raasde dusja niet echt een natuurtalent. Maarja als ik een beetje les had gehad had ik het wel gekund denk ik. Chamonix is echt een prachtig stadje trouwens! Overal om je heen zie je bergen waarvan de bekentste de mont blanc is. Er zijn heeeeeeeeeel veel engelsen, nog meer engelsen dan fransen zelfs. En vooral de 'rijken' komen hierheen want het is nogal duur, dat zie je wel aan de mensen en de kleding die ze dragen. Ik heb mij hoe dan ook erg geamuseerd hoe wel natuurlijk na een week op iedereens lip ik ook wel heel erg uitzie om terug te keren naar Parijs en een lekkere lange nacht slaap te pakken. Morgen (zaterdag) gaan we volgensmij ook een of andere berg op om te picknicken.

Sorry ik heb het niet allemaal heel uitgebreid beschreven maar het leek mij handiger om het zo te doen. Het was bovendien ook heel veel om in een keer te vertellen. Maar zo zijn jullie alsnog op de hoogte!

Tot de volgende keer!

Bisous,

Janne